یک سردرگمی عجیب رسانه‌ای در مورد سیستم بازی تیم ملی وجود دارد و دامنه این اشتباه حتی به تلویزیون و کارشناسی‌های تخصصی هم رسیده است. سیستم ایران در منابع مختلف، عددهای مختلفی مانند 1-4-1-4، 2-4-4 یا 1-3-2-4 معرفی می‌شود در حالیکه هیچ کدام تطبیقی با واقعیت ندارند. نکته اول این است که تیم ملی سال‌هاست با یک هافبک دفاعی هولدینگ جلوی دفاع بازی می‌کند و دو هافبک وسط جلوتر از او قرار می‌گیرند. در واقع مدت‌هاست که دو بازیکن در پست هافبک دفاعی کنار هم نداشته‌ایم.

برای نکته دوم، باید به میانگین جاگیری تاکتیکی بازیکنان ایران در دو بازی اول نگاه کنیم. اگر ایران آرایش 1-4-1-4 داشت، وینگر‌های تیم نباید در کانال‌های مرکزی‌تر قرار می‌گرفتند. در هر دو بازی، حضور طارمی در یک خط تقریبا مماس با آزمون واضح است. تیم ملی در واقع با آرایش پایه 3-3-4 بازی می‌کند. در این سیستم، دو وینگر تیم نقش‌های متفاوتی دارند. طارمی به آزمون نزدیک‌تر می‌شود تا به او کمک کند. وینگر سمت مقابل هم،‌ مثل قدوس برابر ویتنام، عقب‌تر می‌رود تا به طراحی حمله و جلو بردن توپ کمک کند. در فاز دفاعی نیز، دو وینگر تیم به کمک خط هافبک می‌روند و آرایش ایران،‌ حالت 1-5-4 پیدا می‌کند. در جام جهانی قبلی هم ایران همین مدل بازی را پیاده کرد. امیدواریم این مطلب به رفع سردرگمی و پایان اشتباهات درباره این مساله کمک کند.