احتمالا یکی از سردردهای اصلی کی‌روش در یک سال اخیر، بازی گرفتن از سامان قدوس بوده. تیم ملی مهره‌های خوب زیادی در فاز تهاجمی دارد، اما سامان قدوس یک ستاره در سطح 5 لیگ معتبر اروپاست، و درست بازی گرفتن از او باید یک دغدغه مهم باشد. سامان هم یک بازیکن تکنیکی و فانتزیست و طبیعتا دوست دارد در جریان بازی، توپ را بیشتر از حالت عادی لمس کند.

سبک بازی جدید تیم ملی حالا به سامان هم اجازه می‌دهد تا آن‌طور که می‌خواهد، در جریان بازی تاثیرش را بگذارد. او در بازی اول به عنوان یک بازیکن تعویضی، عملکرد خوبی داشت و یک گل زیبا هم به ثمر رساند. در بازی دوم نیز، از همان ابتدا به او اعتماد شد،‌ و سامان هم کسی را ناامید نکرد. او در کل بازی مرتب جایش را عوض می‌کرد و یکی از محورهای چرخش توپ در زمین بود. در دقایقی که به نظر می‌رسید باز کردن قفل دفاعی ویتنام کمی دشوار شده، این حرکات فردی سامان بود که دفاع حریف را بهم می‌ریخت. او یک بار با دروازبان حریف تک به تک شد، و چند دقیقه بعد در یک مانور عالی، سردار را بدون مزاحم در یک موقعیت گلزنی قرار داد تا ایران به گل برسد.

بازی گرفتن از بازیکنی در سطح سامان قدوس،‌ می‌تواند تفاوت را در بسیاری از بازی‌ها به نفع ایران رقم بزند. و حال بعد از یک سال،‌ به نظر می‌رسد امکان این امر فراهم شده است.