در جام جهانی 2018، سردار آزمون تحت انتقادات شدیدی قرار گرفت. عملکرد فردی او نیز ضعیف بود و در صحنه‌های زیادی، توپ را لو داد و پاس‌های اشتباه زیادی ارسال کرد. اما اگر عملکرد او را در کنار سبک بازی ایران در جام جهانی قضاوت کنیم، باید کمی انصاف بیشتری در قبال او به خرج داد. ایران به خاطر داشتن حریفانی سخت و بزرگ، عقب‌نشینی افراطی در زمین داشت، و واقعیت این است که در اکثر دقایق بازی‌ها، سردار فاصله زیادی با بازیکنان خودی پیدا می‌کرد و به نوعی در فاز حمله تنها بود. در واقع یک تحلیل منصفانه‌تر، می‌تواند بگوید که سردار آزمون به خاطر سبک بازی مشخص ایران، در معرض اشتباهات بیشتری قرار داشت و نمی‌توان تنها خودش را از این بابت مقصر دانست.

حال با بالا بازی کردن تیمی ایران، به عملکرد سردار نگاه کنید. با نزدیک بودن هم‌تیمی‌ها، او حتی در فضاهای کوچک و فشار بالا هم گزینه‌های پاس خوبی پیدا می‌کند، و یکی از ضلع‌های همیشگی و موثر ایران در حرکات ترکیبیست. گل دوم او برابر ویتنام نیز با دو تاچ در کلاس جهانی همراه شد. به نظر می‌رسد حمایت بیشتر هم‌تیمی‌ها به سردار خیلی کمک کرده و درخشش او در نوک خط حمله، دقیقا همان چیزیست که ایران برای موفقیت در یک تورنمنت مهم نیاز دارد.