در دوران حضور کی‌روش در ایران، مدافعان وسط همواره با خیال راحت و اطمینان بالایی بازی می‌کردند. به واسطه دفاعی کاملا تیمی و کمک ثابت بازیکنان جلوی زمین، فشار کمتری روی خط دفاع ایران وجود داشته. و مدافعان وسط بیشتر به دنبال پوشش فضا و حکمرانی در نبردهای هوایی بوده‌اند. اوضاع جام 2019 اما کاملا متفاوت است.

به واسطه بالا بازی کردن ایران و حمله با نفرات زیاد، دفعات بیشتری بسیاری از بازیکنان ایران هنگام حمله حریف از جریان بازی خارج شده‌اند.  این مستقیما وزنه فشار را به سمت مدافعان وسط ایران می‌برد. جایی که آن‌ها باید با برتری عددی کم و وجود فضاهای زیاد در زمین، جلوی ضد حملات را بگیرند. این مساله باعث شده تا تنها در 180 دقیقه،‌ کی‌روش به 4 دفاع وسط مختلف بازی بدهد.

در بازی اول مجید حسینی اطمینان همیشگی را نداشت و بعد از جا ماندن در یکی دو ضد حمله و یک تکل خشن، بین دو نیمه تعویض شد. پورعلی گنجی در کل بازی قدم اشتباهی برنداشت و منتظری هم موفق کار کرد. در بازی دوم اما این پورعلی گنجی بود که دچار مشکل شد و در صحنه‌هایی از بازی، سردرگم به نظر می‌رسید. کنعانی‌زادگان اطمینان بیشتری نشان داد اما اعتماد به او در بازی‌های بزرگ،‌ کمی سخت به نظر می‌رسد.

انتخاب یک زوج مطمئن برای قلب دفاع،‌ یکی از چالش‌های پیش روی کی‌روش است. هر چند می‌توان گمانه‌زنی کرد که احتمالا در بازی‌های سخت‌تر،‌ تیم ملی یک تعادل مشخص در سبک بازی‌اش ایجاد خواهد کرد و ریسک‌های کمتری انجام خواهد داد.