متریکا؛ مرجع آماری و فنی فوتبال ایران - برای ارائه فوتبالی مالکانه و روان، شاخص‌های مهمی باید کنار هم قرار گرفته و رعایت شوند. در گام اول، مربی بر مبنای داشتن بازیکنانی با تکنیک و مهارت بالای حفظ توپ، چنین سبک بازی را برای تیمش انتخاب می‌کند. سپس، تمرینات ویژه‌ای باید به طور مکرر و بعضا هفته‌های زیاد انجام شوند تا بازیکنان به طور کامل با ایده‌ها آشنا شده و بتوانند آن‌ها را اجرا کنند.

در رده‌بندی‌ ترین‌های تعداد پاس ارسالی، استقلال، ذوب‌آهن و پدیده 3 تیم برتر لیگ هستند. آبی‌ها از زمان ورود شفر با این سبک بازی خو گرفته و همچنان در هر بازی، با ارسال پاس‌های زیاد به دنبال گل‌زنی هستند. یحیی گل‌محمدی نیز از سبک مورد علاقه‌اش کوتاه نمی‌آید و در تیم جدیدش پدیده، به خوبی ایده‌هایش را اجرا کرده. پدیده با اختلاف زیاد، بیشترین تعداد پاس ارسالی را ثبت کرده و در کنار حضور در جمع صدرنشینان، بازی‌هایی جذاب و هجومی را نمایش می‌دهد.

ذوب‌آهن اما مورد عجیب‌تریست. امید نمازی سعی کرد در تیمش این سبک را جا بیندازد. اما علی رغم داشتن بالاترین درصد مالکیت توپ و دومین آمار تعداد پاس، آن‌ها بسیار ضعیف نتیجه گرفتند و حالا در منطقه سقوط قرار دارند. این نشان می‌دهد که اساسا همیشه پاس‌های زیاد، راه درست برای بردن نیست.

در آن سمت جدول، علی دایی به روال همیشگی خودش ادامه داد و تیمش اتکای شدیدی به ارسال پاس‌های زیاد ندارد. آن‌ها مانند فصل گذشته بالانشین نیستند اما با حضور در میانه جدول، اوضاع بدی هم ندارند. استقلال خوزستان نیز در این سال‌ها با پاس‌های کم عجین شده و همچنان روند همیشگی را ادامه می‌دهد. روندی که البته دیگر موفقیت‌آمیز نیست و با کسر 6 امتیاز، به نظر سرنوشت آن‌ها فعلا با سقوط گره خورده است.

سپیدرود نیز که از لحاظ فنی، در بسیاری از فاکتورها ضعیف‌ترین تیم نیم‌فصل بوده، در تعداد پاس هم رتبه آخر را دارد. البته رتبه آخر در تعداد پاس لزوما به معنای ضعف نیست، اما به نظر این سبک بازی برای سپیدرود کارساز نبوده و آن‌ها هم با ادامه روند فعلی، باید آماده سقوط باشند.

اما سوال جالب می‌تواند این باشد: کیفیت چمن‌های محل تمرین و مسابقات لیگ برتر، چقدر روی فاکتوری مانند تعداد پاس تاثیر می‌گذارد؟ آیا این مساله به اندازه استراتژی‌ها و تاکتیک‌های مربیان اهمیت دارد؟ اگر دوباره به رده‌بندی نگاه کنیم، الگوی جالبی پدیدار می‌شود. 3 تیم پدیده، ذوب‌آهن و استقلال، بیشتر از نصف بازی‌های خود را روی چمن‌هایی با کیفیت‌تر انجام می‌دهند، و احتمالا زمین تمرین‌های بهتری نیز دارند. از آن سمت، 3 تیم آخر ورزشگاه خانگی سطح پایین‌تری دارند و سپیدرود، حداقل نصف بازی‌هایش روی چمن مصنوعی است. این الگو به تنهایی نمی‌تواند اهمیت استراتژي مربیان و کیفیت تکنیکی بازیکنان تیم‌ها را کم کند. اما می‌توان این برداشت را کرد که افزایش کیفیت چمن‌ها احتمالا تاثیر مثبتی روی تعداد و کیفیت پاس‌ها خواهد داشت و این یکی از مسائل مهمیست که نیاز به توجه بیشتری از سوی کل خانواده فوتبال در ایران دارد. نباید فراموش کنیم یک چمن خوب و با کیفیت، یکی از اولیه‌ترین نیاز‌های سخت‌افزاری ورزش فوتبال است.