در بازی تراکتورسازی و ذوب‌آهن، بر اساس حساسیت و تفاوت های این بازی، تغییراتی در جزییات بازی تیم ذوب آهن دیدیم. یکی از این تغییرات، نقش جدید مسلمان بر اساس تاکتیک‌های تیم در این بازی بود.

تیم تراکتور سازی قطعا در زمین خودی قصد حمله با شجاعت بیشتر و تحت فشار گذاشتن حریف را داشت. در همین راستا فضای زیادی برای بازیکنان ذوب آهن در ضد حملات وجود داشت و نقش جدید مسلمان، حمل توپ به جلو در ضد حملات و سپس خلق موقعیت بود. ضد حمله تیم در حالی که توپ زیر پای مسلمان است فرصتی بسیار مناسب است چرا که این بازیکن خلاق می‌توانست در فضاهای خالی با توجه به دید، خلاقیت و دقت پاسش، توپ را به هم تیمی هایش برساند. وی نقشی محوری در بازی داشت و توپ‌های زیادی به او می‌رسید تا حملات را طراحی کند. کاپیتان ذوب‌آهن ۸۵ لمس توپ در این بازی داشت. او همچنین توانست دو پاس کلیدی بدهد و بارها باعث شروع حملاتی خطرناک شود.

با به گل رسیدن تیم ذوب آهن حتی بیش از پیش امکان چنین حرکات و ارسال پاس‌های کلیدی وجود داشت. وقتی تیم تراکتور سازی حمله می‌کرد، یک ضعف بزرگ در پوشش عمق دفاع روی ضدحملات داشتند که مسلمان با ارسال بین فضای بین دو مدافعان، حریف را آزار می‌داد. حتی کاشتهٔ زیبایی که مسلمان گل کرد هم ناشی از همین ضعف تراکتور در عمق دفاع بود.

اما با گذشت دقایقی از نیمهٔ هم تیم ذوب آهن و هم کاپیتان مسلمان دچار افت بدنی شدند که احتمالا به خاطر همین استارت های بلند و پر تعداد در ضد حملات بود. پس از این افت گل‌هایی دریافت کردند و تیم تراکتور هم با ریسک کمتر در حملات عمق دفاع را مستحکم تر کرد و با نگه داشتن تعداد بیشتری بازیکن در دفاع، جمع تر و مستحکم تر دفاع کرد. در نتیجه نه مسلمان و نه ذوب آهن نتوانستند نقشهٔ اولشان را در ادامه بازی را به درستی اجرا کنند. اما با این حال مسلمان نشان داد اگر شرایط فیزیکی به او اجازه دهد؛ می‌تواند در نقشی متفاوت با آن چه در ذهن داریم، بدرخشد. قطعا تک گل زیبایی که او زد در گرفتن نمرهٔ۷/۶۲ بی تاثیر نبود ولی آن چه باعث عملکرد خوبش شد، فراتر از یک گل بود.