پرسپولیس موفق نشد آخرین قدم از ماجراجویی آسیایی‌اش را آن‌طور که صدهزار هوادارِ به هیجان‌آمده در آزادی انتظار می‌کشیدند، به پایان برساند. تیم برانکو در روزی که دو گل برای جبران بازی برگشت لازم داشت کم‌مهره‌تر از همه فصل دیده می‌شد و نیمکتی که خالی بودنش پس از نتایج درخشان پیاپی در آسیا از یاد رفته بود، در بزنگاه فینال خودنمایی کرد و دست خالی پرسپولیس برای افزایش فشار و تغییر شکل بازی روتر از همیشه شد.

با مرور آمارهای AFC از این بازی چیزی که بیشتر از همه توجه را جلب می‌کند تعداد پرشمار سانتر‌های تیم سرخپوش است. بشار به عنوان هافبک هجومی‌ای که معمولا نبض حرکات پشت مهاجمان پرسپولیس را در اختیار می‌گیرد، در موقعیت‌های متعددی در کانال‌های کناری و در موقعیت سانتر‌ قرار می‌گرفت. سانتر‌هایی که یا با دفع توپ مدافعان ژاپنی همراه، یا به ضربات کم‌خطری از علیپور یا منشا ختم می‌شد. پرسپولیس با (27) سانتر کمی بیش از 60 درصد سانترهای بازی را انجام داد تا نشان دهد برنامه مشخص آن‌ها پشت درِ بسته دفاعی کاشیما، استفاده از توپ‌های بلند هوایی‌ست. سانترهایی که از هر سه مورد آن، یکی به مقصد می‌رسید و در حالی که برانکو دو بال نفوذ‌کننده خود یعنی امید عالیشاه و سیامک نعمتی را در اختیار نداشت، از این طریق راهی به گل باز نشد. تیم ژاپنی با (53.6٪) موفقیت در نبردهای هوایی روز خوبی در مقابل توپ‌های بلند پرسپولیس سپری کرد.

آمار بالای کاشیما در دفع توپ (46)، نشان می‌دهد پرسپولیس سعی مضاعفی برای رسیدن به محوطه تیم میهمان صورت داد، تلاش‌هایی که (17) ضربه به سمت دروازه را در بر داشت. علی‌رغم این تلاش‌ها، پرسپولیس در شرایطی پا به فینال گذاشته بود که توان گلزنی‌‌اش بسیار کم‌تر از قبل بود. شرایطی که هر لحظه سخت‌تر از قبل می‌شد، تا جایی که برانکو یک بازیکن کلیدی دیگر خود را با ظنِ پارگی رباط از دست داد و با حضور علوان‌زاده جوان و ربیع‌خواه تازه از مصدومیت برگشته، انسجام ترکیب خود را به هم‌ریخته‌تر و کمتر از چیزی می‌دید که چنین بازی بزرگی طلب می‌کند. در نهایت کاشیما در مجموع 180 دقیقه رفت و برگشت گلی از پرسپولیس دریافت نکرد، نمایشی که برخلاف هجمه‌های سهل‌انگارانه بعد از نیمه‌نهایی نشان داد که تیم شرقی چیزی کمتر از تیم‌های قطری نداشت و در بدبینانه‌ترین حالت هم‌سطح آن‌ها بود.