برانکو و گو اویوا هر دو تیم‌هایشان را با آرایش پایه 442 به زمین می‌فرستند. با این تفاوت که دو هافبک میانی کاشیما در عرض هم بازی می‌کنند و دو هافبک میانی پرسپولیس در طول هم. کانال میانی پرسپولیس ترکیبی از یک هافبک دفاعی و یک هافبک هجومی‌ست. بشار رسن در چیدمان تیم برانکو برای گردش مناسب توپ نقشی حیاتی ایفا می‌کند و در آن‌سو لئو سیلوا یکی از زوج هافبک‌های وسط کاشیما نقشی پررنگ در ارتباط دفاع و حمله تیم ژاپنی دارد. متریکا این دو یار میانی فینالیست‌های آسیا را بر اساس داده‌های AFC بررسی می‌کند.

شماره 4 کاشیماآنتلرز با (41.3) پاس به علت حضور در یک ناحیه عقب‌تر نسبت به رسن (35.4)، متوسط تعداد پاس‌های بیشتری دارد. پاس‌هایی که فاز انتقالی کاشیما را در برمی‌گیرد و از درصد دقت بالایی (84.1٪) برخوردار است. رسن در پرسپولیس نقشی متفاوت از سیلوا دارد. رسن به عنوان راس جلویی لوزی پرسپولیس پاس‌های پرریسک‌تری می‌دهد و با این حال ارسال‌هایش درصد موفقیت قابل‌قبولی دارد (79.5٪).

برانکو در بازی برگشت فینال سیامک نعمتی را در اختیار نخواهد داشت و حضور عالیشاه هم به علت مصدومیت در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. در شرایط فعلی بار خلاقیت برای باز کردن گره‌های بازی بیش از پیش بر دوش‌ هافبک عراقی خواهد بود. رسن با میانگین (1.1) دریبل موفق در هر 90 دقیقه نسبت به سیلوا (0.9)، قابلیت بالاتری در جا گذاشتن یک در مقابل یک‌ها دارد و این در جدال میانه زمین نقطه اتکا تیم خواهد بود.

در خلق موقعیت، رسن با متوسط (1.3) بیش از دو برایر هافبک برزیلی موقعیت‌سازی کرده و امید گلسازی پرسپولیس در عصر پرهیجان آزادی خواهد بود. سیلوا هرچند فرصت‌طلبی خود را در بازی رفت به نمایش گذاشت و با به ثمر رساندن گل اول کاشیما تعادل بازی را بر هم زد، با این وجود همچنان عنصری دفاعی‌تر از رسن است. این موضوع تقابلی میان این دو در بازی شکل می‌دهد که برنده آن، تیمش را به جام نزدیک‌تر خواهد کرد.