وقتی به آمار بیشترین نبرد تن به تن موفق دو تیم نگاه می‌کنید، سه مدافع را در صدر می‌بینید. ولی قبل از دفاع، این آمار نشان از موفقیت نسبی کمتر خطوط جلویی است. یعنی دریبل و عبور از مدافعان در اولویت اول نیست. اما نمی‌توان نتیجه گرفت با تیم‌ هایی دفاعی رو به رو هستیم. حداقل پرسپولیس با دو نماینده در صدر و‌ هشت گل، بالاتر از میانگین لیگ (حدود ۶/۵ گل) تیمی با اولویت دفاع نیست. پس می‌توان نتیجه گرفت از تاک‌تیک های مدرن تر هجومی مثل حرکات ترکیبی، سانتر و... بهره می‌برد و تیمی مدرن و هجومی است.
اما به مدافعان برگردیم. هر دو تیم دفاع را از ۱/۳ هجومی شروع می‌کنند یعنی با ریسک بیشتر پوشش کمتری در عمق می‌دهند. گاهی با جلو رفتن هافبک‌ها، مدافعین مسئولیت بیشتری در درگیری ها پیدا می‌کنند. وقتی با فشردگی و لایه‌های زیاد از عمق دفاع می‌کنید احتمال درگیری نفر به نفر برای یک مدافع وسط پایین است اما در این شیوه از دفاع با جلو رفتن هافبک‌ها یک فضای مناسب جلوی مدافعان برای حرکت و دریبل وجود دارد. پس باید با ترفندی خطر رفع شود که تجربه، تکنیک و بازی خوانی دو مدافع وسط با تجربهٔ هر دو تیم برای پیروزی در نبردها این اطمینان را ایجاد کرده. اما شرایط ماهینی متفاوت است. قسمتی از  نبردهایش در حرکات هجومی است. جایی که یک مدافع کناری فصا و شرایط مناسب دارد اما بخش مربوط به دفاع به این خاطر است که پرسپولیس معمولا میانهٔ میدان را با بازیکنان زیاد پوشش می‌دهد پس شرایط نفر به نفر در کناره‌ها پیش می‌آید و خوب ماهینی مدافع کنار تیم در این نبردها هم موفق بوده.
به طور کلی ما با دو تیم مدرن در حملات و ریسک پذیر در دفاع مواجه هستیم و نقش مدافعان در برقراری تعادل سیستم ها بسیار مهم است. سیستم‌هایی که حاکی از یک بازی جذاب پیش روی ماست.