بعد از دو بازی ناکامی در گلزنی، پرسپولیس مقابل صنعت نفت آبادان موفق به گلزنی شد. گلی که سه‌گانه تساوی‌های پیاپی با خوزستانی‌های لیگ را شکل داد. پرسپولیس که گل اول را در این بازی دریافت کرده بود، در نیمه دوم توانست از باخت خارج ازخانه فرار کند و به بازی برگردد، بازگشتی که البته کامل نشد. بازگشت‌ها برای تیم برانکو کامل نمی‌شوند. آمار نشان می‌دهد از ابتدای لیگ شانزدهم، یعنی طی بیش از دو فصل، در ۱۲ بازی‌ای که پرسپولیس گل اول را دریافت کرده، هیچ کدام به بازگشت نتیجه به سمت برد تیم برانکو تغییر پیدا نکرده است. ۶ مساوی و ۶ برد حاصل کار تیم‌هایی بوده که گل اول را به پرسپولیس زده‌اند. آیا آنها نمی‌توانند از شکست پیروزی بسازند؟

بازی هجومی و مالکانه‌ای که در دو فصل گذشته پرسپولیس به آن شناخته می‌شود، یک راهکار بزرگ را برای مقابله پیش پای حریفان می‌گذارد. حریفان نیمه پایینی جدول ممکن است مانند استقلال خوزستان و نفت مسجد سلیمان توان هجومی کمتری در خود ببینند و یا مانند نفت آبادان ابزارهای هجومی مناسبی مثل کرار جاسم  و میلاد جهانی در اختیار داشته باشند. در هر صورت گویا اولین اولویت در اختیار قرار دادن توپ به بازیکنان پرسپولیس و تجمع دفاعی در زمین خودی‌ست. این تجمع دفاعی می‌تواند تساوی بدون گل را برای آن‌ها به ارمغان آورد یا گاهی هوشیاری در حمله‌های سریع، آن‌ها را به گل برساند. جایی که نقطه ضعف پرسپولیس بیشتر آشکار می‌شود و تیم برانکو در بازگشت‌هایش به بازی به تساوی بسنده می‌کند.

دو گل رد و بدل شده در تقابل هفته پنجم پرسپولیس و نفت آبادان از یک نقشه اصلی شکل گرفت. ایده‌ای که یک بار به پاشنه آشیل پرسپولیس و عقب افتادن از تیم میزبان تبدیل شد، و بار دیگر تیم را از باخت نجات داد. نقشه؛ تلاش برای بازیسازی از جبهه عقبی تیم و با پاسکاری میان مدافعان بود. کاری که تیم روبرو را به جلو می‌کشاند و از تراکم دفاعی آن‌ها می‌کاست. این پافشاری به ارسال پاس بین مدافعان، در نیمه اول به قطع توپ و شکل‌گیری یک حمله سریع توسط بازیکنان آبادانی و گل میلاد جهانی ختم شد. در نیمه دوم همین نقشه پیگیری شد، این بار جهانی قطر زمین را برای ادامه پرس و رسیدن به شجاع خلیل‌زاده طی کرد، این نفوذ با جلو کشیدن بازیکنان هجومی تیم نفت برای تکمیل فشار روی مدافعان همراه بود. سرانجام توپ پس از چند بار رد و بدل شدن از یک‌سوم دفاعی پرسپولیس خارج شد. پرسپولیس توانست از گپ بوجود آماده بین واحد دفاعی و هجومی نفت استفاده کند، با یاران بیشتری به سمت دروازه حریف برود و به گل برسد.

پرسپولیس در این بازی راه‌های مختلفی را برای رسیدن به دروازه رقیب امتحان کرد. از پاس‌های بلند پر تعداد در عمق تا بازی در کناره‌ها. عملکردی که طبق آمار متریکا با 65.5 درصد مالکیت،  به 15 شوت به سمت دروازه ختم شد. شوت‌هایی که اگر با روی خوش تیرک مواجه می‌شد، گل‌های پیروزی بودند. راه پیروزی پا پس نکشیدن از نقشه‌هاست. حتی اگر لغزش در اجرای ایده‌ها، به عقب افتادن تیم منجر شود باید توان بازیابی و ادامه را داشت. در آستانه بازی آسیایی این امر مهم‌تر از گذشته است، چرا که قدرت تیم‌های آسیایی خوردن گل اول و عقب افتادن را محتمل‌تر می‌کند. از سویی دیگر در لیگ و در فصل سخت پیش رو با تعدد تیم‌های آماده برای قهرمانی، تساوی گرفتن از بازی‌های باخته برا تیم مدافع قهرمانی کافی نخواهد بود. برانکو چیزهای بیشتری از تیمش خواهد خواست؛ اینکه به بازی برگرد و این‌بار ببر.