سال 97 برای سیامک نعمتی با بارقه‌های امید شروع شد؛ همان زمانی که برانکو از منشا روی برگرداند و نگاهش به سمت هافبک تیمش چرخید. از اواخر لیگ هفدهم نعمتی به عنوان مهاجمِ دوم وارد ترکیب اصلی پرسپولیس شد. تغییری ناشی از تلاش برانکو برای حرکت دادن به خط حمله تیم، و کم کردن بار تعلل‌های منشا در گل‌زنی. زوج جدید علی علیپور در خط حمله آتشین لیگ، توانست اعتماد سرمربی را همچنان حفظ کند و حالا  با تعویض‌های اجباری و اضافه شدن منشا به خط حمله نیز جای نعمتی هرچند با تغییر پست، در ترکیب حفظ می‌شود. گویی زمان پاسخ به این اعتماد در لیگ هجدهم فرا رسیده است.  دو بازی، دو گل، کسب یک پنالتی، کسب خطای منجر به اخراج حریف: هتریک تاثیرگذاری.

در بازی افتتاحیه لیگ در مشهد، نعمتی با 8 پیروزی در دوئل‌ها، دومین مرد موفق پرسپولیس در نبردها بود. کاری که در بازی دوم در تهران هم پیش گرفت و این بار با 10 نبرد موفق همراه با احمد نوراللهی رتبه اول و سربلند در دوئل‌های دو نفره با بازیکنان حریف بود. او در مسابقه اول مشابه با کمال کامیابی‌نیا بیشترین خطا را در مقابل بازیکنان پدیده متحمل شد. آماری که مانند تعداد نبردهای موفق، تَنه به تَنه‌ی هافبک‌های دفاعی تیم پیش می‌رود. یکی از خطاهای متحمل‌شده در بازی دوم به ده نفره شدن حریف و کم شدن فشار برای رسیدن به یک پیروزی کم‌دردسر ختم گردید. این نشان از حضور عنصری مهم در خط جلوی پرسپولیس دارد: جنگنده برای تصاحب توپ و بعد تقلاکننده برای از دست ندادن آن.

بازیکن دو پسته تیم برانکو در دو بازی نخست هر دو نقش مهاجم و هافبک را به تناوب اتفاقات بازی و تغییرات پس از مصدومیت و تعویض‌ها، به عهده گرفت. در بازی مقابل فولاد به عنوان مهاجم پا به زمین گذاشت، پس از تعویض اجباری کمال به هافبک کناری تبدیل شد و حتی در دقایق کوتاهی در انتهای بازی به پست هافبک طراح میانی منتقل گردید. در این بین هر دو شوتِ در چارچوب او به تور دروازه حریف دوخته شد. عملکردی برای یادآوریِ اینکه به عنوان یک شوت‌زن تمام‌عیار توجه‌ها را به خود معطوف کرد و به پرسپولیس پیوست. او درانتهای بازی‌های هفته دوم با امتیاز فوق‌العاده 9.62 از متریکا به عنوان بازیکن برتر زمین و یکی از حاضرین در تیم هفته متریکا، زمین را ترک کرد. شروعی درخشان برای دومین فصل حضور در پرسپولیس، و تلاشی دو چندان برای بردن دومین جام در ویترین افتخارات شخصی.