از پنج بازیکنی که انتظار تمدید بی‌قید و شرط آن‌ها می‌رفت، یکی در انتظار فرصت‌های بعد از جام‌جهانی‌ست و سه بازیکن از پرسپولیس جدا شده‌اند. آخرین تیر ترکش پرسپولیس برای از دست نرفتن کامل بازیکنان آزادش، کمال کامیابی‌نیا بود. دو روی سکه وفاداری طی چند روز در پیش چشمان هواداران پرسپولیس چرخ خورد؛ تعلیق چند هفته‌ای و سپس تمدید سه ساله. کامیابی‌نیا سه فصل با تیم برانکو همراه بوده و حالا سه فصل دیگر در این تیم پیش رو خواهد داشت.

نیمی از سه فصلی که کامیابی‌نیا در ترکیب پرسپولیس به کار گرفته شد، در نقش تک هافبک پوشش‌دهنده جلوی دفاع بازی کرد. در فصل جدید و تغییرشکل پرسپولیس به تیمی دفاعی‌تر، برانکو تصمیم گرفت بازی او را در چارچوب یک زوج ‌هافبک‌ دفاعی تعریف‌ کند. با تشکیل این زوج که در اکثر مواقع محسن ربیع‌خواه به عنوان یار دوم در آن حضور داشت، کمال اجازه گردش آزادانه‌تری در زمین پیدا می‌کرد. در واقع با حذف هافبک هجومی میانی پرسپولیس، برای پر شدن خلاء به وجود آمده مابین واحد دفاعی و هجومی، کامیابی‌نیا بیشتر از قبل به سمت باکس حریف کشیده شد، گرایشی که فصلی پر گل را برای او رقم زد. تا جایی که از مهاجم دوم پرسپولیس یعنی گادوین منشا نیز پیشی گرفت و با ۵ گل زده سومین گلزن سرخ‌ها شد. این تمایل به پیشروی به سمت دروازه حریف، در بزنگاه‌هایی به ضرر تیم برانکو نیز شد. برای نمونه می‌توان گل استقلال در دربی برگشت را یادآوری کرد، جایی که کمال در یک‌سوم دفاعی حریف توپ را از دست داد و تا لحظه به ثمر رسیدن گل موفق به بازگشت به منطقه اصلی بازی‌اش نشد. گل‌های کمال با دقت زیادی از کمترین موقعیت‌های ضربه‌زنی به سمت دروازه حاصل شده است؛ بر اساس آمار متریکا او نرخ تبدیل شوت به گل 17.2 درصدی و رتبه دوم تیم از این حیث را داشته است. علاوه براین، حاصل  پیشروی‌های کمال یک پاس گل مهم در آخرین دقیقه بازی با پارس جنوبی نیز بوده است که سرنوشت قهرمان نیم‌فصل را مشخص کرد.

در مجموع کامیابی‌نیا  مهره‌ای شاخص در  نقشه‌های کادر فنی در این فصل به شمار می‌رفت. 27 بازی برای سرخ‌ها به میدان رفت که 21 بازی آن از ابتدا در زمین حضور داشت. بازیکنی که البته با مجموعه‌ای از ریسک، سهل‌انگاری و بدشانسی در سه مقطع از فصل تیمش را با فقدان هافبک دفاعی تخصصی مواجه کرد. سه بار مصدومیت از ناحیه کتف، که یک بارِ آن خارج از زمین و با درجه‌ای از کم‌توجهی به ‌مسئولیت تیمی اتفاق افتاد که به عتاب برانکو هم ختم شد. در کنار مصدومیت، بازی درگیرانه کامیابی‌نیا (2.9 ارتکاب خطا در هر بازی – رتبه سوم تیم) که از ذات نقش‌اش در زمین نشأت می‌گیرد، گاهی در حساس‌ترین زمان‌ها منجر به محرومیت او شده است. چیزی که اثرات آن در یک تورنمنت حذفی مثل بازی‌های آسیایی و ملی بیشتر دیده می‌شود. و شاید همین، یکی از دلایل جا ماندن او از همراهی تیم‌ملی در روسیه باشد.
پرسپولیس هرچند هیچ یک از 4 بازی‌ای که کمال به دلیل مصدومیت و محرومیت از دست داد را نباخت اما در سه بازی‌ای که او غایب بود حداقل یک گل دریافت کرد. نشانی از نیاز تیم برانکو به بازیکنی که با دقت 86.7 درصدی در ارسال پاس‌هایش میان‌دار زمین و با 1.1 تکل موفق سدی محکم و تکمیل‌کننده‌ی بهترین خط دفاع لیگ بوده است.

 در فصل پیش‌رو با غیبت اجباری ربیع‌خواه، کمال در کنار احمد نوراللهی محتمل‌ترین زوج هافبک دفاعی پرسپولیس خواهد بود. با توجه به میل هجومی بیشتر نوراللهی، کمال دوباره و بیشتر به کارهای دفاعی نزدیک خواهد شد. کامیابی‌نیا همچنان بازیکنی خواهد بود بامهارت در قطع پاس‌ها، کُند کردن روند هجومی حریف و جارو کردن توپ‌های جلوی باکس در زمین خودی. و در زمین حریف؛ بازیکنی برای بیشترین بهره بردن از موقعیت‌های شوت‌زنی، و شادی‌‌گل‌هایی با سلام نظامی.