تیم ملی ایران بعد از خوردن گل برابر اسپانیا، یک عملکرد متفاوت و هجومی را از خود به نمایش گذاشت. این نمایش خوب برای بسیاری این علامت سوال را ایجاد کرد که چرا ایران در کل 90 دقیقه به همین شکل بازی نمی‌کند. برای جواب دادن به این سوال،‌ باید نگاه ریزتری به دوندگی بازیکنان ایرانی داشته باشیم و ایران را با یک تیم دیگر جام مقایسه کنیم. دو بازی ایران برابر اسپانیا و مکزیک برابر آلمان می‌تواند یک مقایسه عالی باشد. چرایی‌اش را بررسی می‌کنیم.

در هر دو بازی، ایران و مکزیک 106 کیلومتر دوندگی را از خود ثبت کرده‌اند. هر دو تیم برابر یک حریف بزرگ و مدعی عقب نشسته و سعی کرده ساختار دفاعی محکمی را جلوی محوطه خودی تشکیل دهند. و هر دو تیم، برای ضربه زدن به حریف چشم به ضد حملات داشتند. تصویری که اما از این دو بازی گرفتیم تفاوت‌های زیادی دارند. ایران در بسیاری از دقایق بازی در زمین خود محبوس بوده و به ندرت موفق شده روی ضد حملات دروازه اسپانیا را تهدید کند. از آن طرف،‌ مکزیک بارها و بارها در ضد حملات به آلمان ضربه زد و در صورت دقت بیشتر مهاجمانش، می‌توانست با اختلاف خیلی بیشتری مدافع عنوان قهرمانی را شکست دهد. چگونه بین دو تیمی که به یک میزان در طول 90 دقیقه دویده‌اند این تفاوت آشکار بوجود آمده؟

به زبان ساده، جواب در کیفیت دویدن دو تیم است. به مقایسه آمار میانگین بالاترین سرعت، تعداد استارت، درصد دوندگی در یک سوم دفاعی و نیمه زمین حریف هر دو تیم نگاه کنید. در هر 4 شاخص بازیکنان مکزیک با یک فاصله نسبی عملکرد بهتری نسبت به بازیکنان ایران ثبت کرده‌اند. این فاصله‌ها، در واقع تفاوت‌های متدلوژی تمرینی بازیکنان دو تیم را در سال‌های اخیر نشان می‌دهد. بازیکنان مکزیک، به خاطر تمرین‌های مستمر علمی‌تر، توانایی تحمل فشار بیشتر را برای مدت زمان طولانی‌تری دارند. به همین دلیل سرعت بالاتر و تعداد استارت‌های بیشتری را در طول 90 دقیقه ثبت کرده و با دوندگی بیشتر در زمین حریف، ضد حمله‌های بیشتری را نیز ترتیب داده‌اند.

بنابراین اگر ایران بخواهد 90 دقیقه با فشار بالا به دروازه حریف حمله کند، به نوعی دست به خودکشی زده است. بازیکنان ایرانی از نظر آمادگی جسمانی سطح پایین‌تری نسبت به ریتم سریع فوتبال مدرن دارند و در صورت انجام بازی پرفشارتر،‌ خیلی زودتر خسته خواهند شد. ایران کمتر ضد حمله می‌زند چون بازیکنانش کمتر می‌توانند فشار بیشتر را برای مدت زمان طولانی تحمل کنند.

برای همین کی روش بازیکنانش را به بازی در لیگ‌های خارجی تشویق می‌کند. او به همین دلیل برای ملی‌پوشان لیگش، درخواست ریکاوری اختصاصی بعد از هر بازی هفتگی را می‌دهد و در واقع به همین دلیل، صحبت از نیاز برای اردوهای آماده سازی طولانی مدت‌تر می‌کند. او با اردوهای طولانی‌تر، سعی می‌کند توانایی بازیکنان برای تحمل فشار بالاتر را بیشتر کند. تمام خواسته او،‌ سازگار کردن بیشتر بازیکنان ایرانی با ریتم سریع فوتبال مدرن است. خواسته‌ای که کمتر گوشی برای شنیدن و توجه بیشتر در کشورمان پیدا می‌کند ...