پیش از آغاز جام جهانی یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های اهالی فوتبال و دوست‌دارن تیم ملی نبود دروازه‌بانی مطمئن در ترکیب تیم ایران بود. علیرضا بیرانوند در طول فصل آن ثبات فصل‌های گذشته را نداشت و بعضا اشتباه‌های تاثیرگذاری هم در درون دروازه پرسپولیس از خود نشان داد. از طرفی، دیگر دروازه‌بانان دعوت شده هم در مقایسه با بیرانوند عملکرد بهتری از خود نشان ندادند تا این نگرانی وجود داشته باشد که حساس‌ترین پست تیم ملی در مقابل تیم‌های قدرتمند گروه مرگ به پاشنه آشیل ایران بدل شود.
اما بر خلاف تمام پیش‌بینی‌ها عملکرد خوب بیرانوند در دو بازی مقابل مراکش و اسپانیا خط بطلانی بر تمام این نگرانی‌ها کشید. بیرانوند ابتدا در بازی مقابل مراکش با سه مهار موفق نقش مهمی در بسته نگه داشتن دروازه تیم ملی در برد تاریخی داشت تا به دومین دروازه‌بان فوتبال ایران تبدیل شود که پس از علیرضا حقیقی در جام جهانی دروازه ایران را بسته نگه می‌دارد. او سپس در بازی با اسپانیا بار دیگر یک عملکرد بی‌نقص را به نمایش گذاشت و با وجود اینکه تنها یک بار مجبور به واکنش شد اما با خونسردی کامل در دقایقی که اسپانیا فشار فراوانی روی دروازه ایران آورد توانست تمرکز خود را حفظ کند.
 در این بین نکته جالب در مورد بیرانوند آمار پاس‌های بلند و کوتاه او در بازی مقابل مراکش و اسپانیا است. بر اساس آمار ارائه شده دروازه‌بان ایران در مجموع 47 بار پاس بلند ارسال کرد. این در حالی است که این رقم در مورد پاس‌های کوتاه عدد صفر را نشان می‌دهد! آماری که به خوبی مشخص می‌کند بیرانوند بر اساس برنامه از پیش تعیین شده اجازه پاس‌کاری در عقب زمین را نداشته است. به معنای دیگر کارلوس کی‌روش بر اساس سبک و پلن تیم ملی که بر پایه بازی فشرده در زمین خودی و ضدحملات برق آسا طرح‌ریزی شده از بیرانوند خواسته تنها با پاس‌های بلند، مهاجمان تیم ملی را صاحب توپ کند تا بدین ترتیب هم اشتباه‌های احتمالی خط دفاعی برای بازی‌سازی از عقب زمین کاهش یابد و هم شانس تیم ملی در زمان صاحب توپ شدن برای ضد حمله افزایش یابد. در این بین دقت پاس 40 درصدی بیرانوند روی پاس‌های بلند به خوبی نشان می‌دهد که او از پس این وظیفه مهم که کی‌روش به او سپرده هم تا حدود زیادی برآمد. و توانست پاس‌های بلند با دقت قابل قبول برای مهاجمین ارسال کند.
حال در آستانه بازی پایانی و دیدار مقابل کریستیانو رونالدو و یارانش، نقش حیاتی و کلیدی بیرانوند می‌تواند آرزوی تاریخی ایران برای صعود از مرحله گروهی را به واقعیت بدل کند. رویایی که کی‌روش و شاگردانش نشان دادند غیر ممکن نیست.