جابه‌جایی پست‌ها و نقش‌ها حربه کی‌روش برای برهم‌زدن ذهن حریف نسبت به تصویر پیش‌ساخته از تیم‌ملی بود، و از طرفی حاکی از تسلط او بر توانایی های بازیکنانش. توانایی‌هایی که در ساختاری که او برای اجرا در زمین در نظر می‌گیرد، بروز بیشتری پیدا کرده و ابعاد جدیدی به بازی آنها اضافه می‌کند. وحید امیری و مهدی طارمی دو جابجایی بزرگ کی‌روش در این بازی و تورنمنت بودند؛ یکی در تغییر پست و دیگری در تغییر نقش.

در دیدار دوم مرحله گروهی برای ایران، در بیش‌تر زمان بازی، گردش توپ با پاس‌های متوالی توسط تیم اسپانیا صورت می‌گرفت، بازی مالکانه لاروخا که برای تیم واکنش‌گرای کی‌روش غافلگیرکننده نبود. همین امر سبب می‌شد که همانند بازی با مراکش تعداد پاس‌های بازیکنان ایران -که توپ را در اختیار حریف قرار داده‌ بودند- بسیار کم باشد. به‌طوری که دو هافبک اسپانیا یعنی ایسکو و اینیستا در مجموع 189 پاس از هم‌تیمی‌های خود دریافت کردند که به تنهایی از مجموع پاس‌های دریافتی کل بازیکنان ایران (152 پاس) بیشتر بود. استراتژی صبر برای استفاده لحظه‌ای از قطع توپ و رسیدن به دروازه حریف با کمترین پاس ممکن، همانند گذشته از سوی تیم کی‌روش دنبال شد. در این بین بیشترین پاس دریافتی نه در میانه زمین بلکه به بازیکنی رسید که با عقب‌نشینی از پست همیشگی خود، در بیشتر زمان بازی در کنار دفاع 4 نفره ایران بود و در آرایش میانگین بازیکنان که توسط فیفا گزارش شده است، بیش از همیشه نقشی مابینی بین دفاع و هجوم یافته بود. پرتکرارترین مقصد پاس‌های ایران در این بازی مهدی طارمی بود که ۱۷ پاس از هم‌تیمی‌هایش دریافت کرد. در تصویر زیر؛ در سمت راست تعداد پاس‌های دریافتی طارمی در مناطق مختلف زمین، و در سمت چپ توزیع پاس‌های ارسالی او قابل مشاهده است.

در بازی مراکش اضافه شدن وینگر به 4 مدافعِ تیم در زمان تجمع در زمین خودی آزموده شد. جهانبخش در بازی اول این نقش را پذیرفت تا در زمان‌هایی از بازی ایران با پنج دفاع پوشش بهتری در کناره راست داشته باشد. این نقشه در مقابل اسپانیا تکمیل شد و با عقب‌نشینی هر دو وینگر آرایش 4141 تیم‌ملی به 631 تغییر شکل می‌داد. با توجه به تمایل اینیستا و ایسکو به سمت چپ زمین که با اضافه شدن آلبا همراه بود، زوج رضائیان- طارمی در سمت راست دفاعی فشار بیشتری را متحمل شد. این امر در نقشه حرارتی دو جناح دفاعی ایران (سمت چپ حاج‌صفی-انصاری‌فرد و سمت راست رضائیان-طارمی)  قابل مشاهده است؛ جایی که در سمت راست کنش‌های بیشتری دیده می‌شود. فشاری که آمار‌هایی فوق‌العاده از این بازیکنان بر جای گذاشت.

 طارمی با 10.85 کیلومتر بیشترین دوندگی را در بین کل بازیکنان دو تیم به ثبت رساند. نزدیک به نیمی از این دوندگی در نیمه خودی و بیش از نیمی از آن در نیمه مقابل صورت گرفته است. علاوه بر کار دفاعی، طارمی با صرف 19 درصدِ جابه‌جایی‌هایش در یک‌سوم هجومی و صرف 6 درصد از آن در محوطه جریمه حریف، بعد از آزمون بیشترین حضور را در نزدیکی دروازه اسپانیا هم رقم زده است. طارمی سومین بازیکن ایران در تعداد استارت‌ها هم بوده است. جالب‌ این‌که از مجموع 37 استارتِ او در این بازی، 12 بار در نیمه اول و 25 مورد آن در نیمه دوم صورت گرفته است. افزایش دو برابری استارت‌ها در نیمه دوم که قاعدتا با افت توان جسمی باید رو به کاهش می‌گذاشت؛ نشانی‌ست از تلاش جسورانه و همه‌جانبه از دروازه خودی تا دروازه حریف.

تغییر نقش طارمی تنها جابجاییِ در تیم نبود. تغییر پست امیری، غافلگیرکننده‌ترین و حالا دلپذیرترین تغییر مدنظر کادر فنی در این دو بازی بوده است. جرقه این تغییر، یکباره و در آخرین بازی تدارکاتی ایران پیش از جام زده شد. امیری که همیشه در لیگ به عنوان هافبک کناری و روی خط استفاده می‌شد، برای اولین بار در پستی نزدیک‌تر به میانه زمین به بازی گرفته شد. حالا و بعد از پایان دو بازی گروهی تیم‌ملی، او به عنوان یکی از بال‌های جلویی تک‌هافبک دفاعی ایران در سمت چپ شناخته می‌شود، یکی از رئوس مثلث میانی ایران که در آرایش 631 بیش از همیشه نقش مهم آن‌‌ها در بستن فضاهای جلو دفاع برجسته می‌شود. امیری که بازی اول بیشترین دوندگی و مسافت پوشش داده شده را به ثبت رسانده بود، در بازی دوم با 48 بار دویدن سریع، بیشترین استارت انفجاری در بین همه بازیکنان دو تیم را به نمایش گذاشته است. امیری هم به‌مانند طارمی علارغم خستگی در نیمه دوم، تعداد استارت‌هایش را در نیمه‌ای که ایران نیاز به گل داشت از 22 مورد به 26 مورد افزایش داد. تصویر زیر از چپ به راست؛ توزیع پاس‌های کامل ارسالی، توزیع پاس‌های دریافتی و نقشه حرارتی کنش‌های امیری را در بازی با اسپانیا نشان می‌دهد.

امیری از پنج موقعیت ایران، یکی را خودش به سمت دروازه زد و یکی را هم ساخت. تلاش طارمی و امیری در بازی تاریخی با اسپانیا، می‌توانست با یک هماهنگی دو نفره جلوه‌ی دیگری نیز پیدا کند. جایی که امیری با اعتماد به نفسی مثال‌زدنی توپ را از بین پا‌های پیکه عبور داد و با سانتری در لحظه، توپ را روی سر طارمی رساند. توپی که البته گل نشد، اما همچنان تا سال‌ها می‌تواند به عنوان نمادی از این مبارزه سلحشورانه تا دقیقه نود، در ذهن‌ها باقی بماند. تصویری از دو بازیکن تاثیرگذارِ این جدال بزرگ. تصویری با ترکیبی از غرور و حسرت.