برانکو هرچند از شکافتن همه مسائل درون‌تیمی طفره می‌رفت در مصاحبه‌هایش درباره مسلمان تاکیدش را روی «حرفه‌ای‌گری» می‌گذاشت، چیزی که بروز مشکلات حاشیه‌ای را وارد گمانه‌زنی‌ها می‌کرد. با وجود احتمال اختلافات، در مقطعی از فصل کنار گذاشتن مسلمان توجیهات فنی هم داشت. چیزی که قبلتر در آنالیز نود توسط متریکا به آن اشاره شده است و می توان دوباره به آن پرداخت. دو امری که گره خوردن آن به هم راه جدایی را باز کرد.

مهندسیِ تیم قهرمان؛ او فقط یک نام نبود

در لیگ پانزدهم به‌نظر محسن مسلمان بازیکن تمام‌شده‌ای می‌آمد که خرید ناموفقی خواهد بود و به صرف «نام»اش به پرسپولیس منتقل شده است. تا جایی از لیگ هم برانکو با شک به او نگاه می‌کرد و پالس‌هایی که از بیرون باشگاه منتقل می‌شد این ظن را دو چندان می‌کرد. از جایی به بعد مسلمان خود را به ترکیب اصلی تحمیل کرد و تا جایی پیشرفت که بازی پرسپولیس با محوریت او شکل می‌گرفت و مهندس پرسپولیس لقب او شد. پست هافبک بازیسازِ پشت مهاجم در 442 دایاموند که انگار برای او تعریف شده بود. در مقطعی از لیگ شانزدهم تکیه پرسپولیس بر مسلمان چنان بود که با وجود اضافه شدن بازیکن فوق‌خلاقی مثل سروش رفیعی نیز جایگاه او در تیم به خطر نیافتاد و بازیکنان شماره ۷ و ۷۷ همزمان در ترکیب اصلی تیم بودند. بازیکنی با لمس توپ فوق‌العاده که در لیگ هفدهم هم با وجود نیمکت‌نشینی‌های پایانی‌اش، با میانگین 94.2 لمس در هر نود دقیقه فعال‌ترین بازیکن تیم قهرمان در شکل‌گیری بازی مالکانه‌اش بود.  دقت 80.7 درصدی مسلمان در پاس‌هایش همراه با کیفیتی بود که ریتم بازی را به نفع تیم خودی شکل می‌داد و خوی هجومی تیم را زنده نگه می‌داشت.

 

 

قربانیِ تغییر آرایش

برانکو در لیگ هفدهم محتاط‌تر شد؛ هم نسبت به بازی هجومی تیم‌اش هم نسبت به حاشیه‌ها. پرسپولیس تغییر آرایش داد و قربانی اصلی این تغییر مسلمان بود. عدم مشارکت در اقدامات دفاعی نقطه ضعفی بود که مسلمان در این فصل از خود بروز داد. در آمار کارهای دفاعی در همه موارد حداقل هشت نفر از هم تیمی‌هایش جلوتر از او بوده‌اند و کنش‌های دفاعی به مراتب بیشتر و موثرتری انجام داده‌اند: تنها 2.1 عملکرد دفاعی موفق به ازای هر نود دقیقه حضور در زمین و 0.6 تکل موفق که او را در رتبه نهم در تیم از این حیث قرار می‌دهد. بازیکنی که به رغم دقت میلیمتری‌ای که در ارسال پاس‌های گل‌اش به خرج می‌داد، در جنگندگی میانه زمین اهتمام کمتری داشت و علاوه بر موفقیت نازلِ 38.7 درصدیِ پیروزی در نبردها، توان پایینی هم در به لغزش انداختن بازیکن حریف و گرفتن خطا از آن‌ها داشت (1 خطا متحمل شده در هر بازی- رتبه 9 تیم). رفتار ساده‌انگارانه دفاعی که با تمایلات جدید کادر فنی هم‌خوانی نداشت. اینجا همان نقطه تردید برانکو نسبت به مسلمان است که بعدتر با پیش‌زمینه‌هایی ذهنی از رفتار بیرون از زمین به نیمکت‌نشینی قطعی او منجر شد. در واقع برانکو توجیه منطقی برای بیرون گذاشتن یار مشکوک به حاشیه را یافته بود. این در زمانی اتفاق افتاد که سکوهای آزادی به درجه‌ای از درک موفقیت رسیده‌اند که در دوراهی بازیکن-مربی، معمار دوران جدیدشان یعنی برانکو را انتخاب کنند. درکی که البته لبه‌ی تیغ است و به ادامه روند موفقیت مربی کروات بستگی خواهد داشت.

بازگشت به خانه؟

توان بازیسازی مسلمان چیزی نیست که تیم‌های لیگ از آن به آسانی بگذرند. بازیکنی که برای دومین فصل پیاپی با 10 پاس گل، پاسور برتر لیگ بوده است. پاس‌هایی که نیمی در جریان بازی و نیم دیگر از روی ضربات ایستگاهی ارسال شده است. نقطه قوت مسلمان که نشان می‌دهد در هر لحظه بازی توان تغییر روند و نتیجه را دارد. ذوب‌آهن با این نگاه که حاشیه‌ها دور از مرکز کمتر خواهند بود مسلمان را به خدمت گرفت، با این امید که آرامش در فولادشهر زمینه درخشش دوباره او را فراهم کند.

مسلمان حالا می‌گوید که به خانه بازگشته است ولی هواداران پرسپولیس چیز دیگری فکر می‌کنند، این‌که او از خانه دور شده است. بازیکنی با دو خانه در لیگ، یکی اصفهان جایی که از آن شروع کرد و چشم‌ها را خیره کرد، و دیگری تهران جایی که با آن جام‌ها  و قلب هواداران را ربود. دو خانه‌ای که هر بار یکی‌شان او را از خود رانده،‌ دیگری نقش پناهِ روزهای سخت را برای او بازی کرده‌ است. یک‌بار پرسپولیس با محوریت برانکو که دوباره راه بازگشت به سطح اول فوتبال کشور و در تیررس رسانه و هوادار قرارگرفتن را برای او مهیا کرد. و این بار ذوب‌آهن که امیدوار است نقش احیاکننده‌ بازیکنی مورد غضب واقع‌شده را ایفا کند. حاشیه‌ها اگر بگذارند.