چند روز پیش، کارلوس کی روش در یک مصاحبه با رویترز اعلام کرد که از پیشنهاد تمدید فدراسیون فوتبال راضی نیست و بعد از جام جهانی دیگر روی نیمکت تیم ملی نخواهد نشست. این اولین بار نیست که او صحبت از رفتن می کند و ممکن است باز هم با تغییر اوضاع در کشورمان ماندنی شود. اما با در نظر گرفتن شرایط فعلی، جام جهانی آخرین سکانس کاری مرد پرتغالی در ایران به نظر می رسد. و روند آماده سازی تیم در چند ماه اخیر حکایت از یک ماجراجویی پایانیِ جذاب دارد.

تیم ملی فوتبال ایران با مربی پرتغالی اش، برای اولین بار صاحب یک فلسفه فوتبالی مشخص شد. این فلسفه تا حدی در تیم ملی نهادینه شد که حالا مانند یک هویت به آن نگاه می شود. یک فوتبال واکنش گرای بی نقص و با نظم بدون وابستگی به مهره ها. فوتبالی که در دور مقدماتی، ایران را برای اولین بار به عنوان یکی از اولین تیم های دنیا به جام جهانی رساند و رکورد های مختلفی را جابجا کرد. فوتبالی که اوجش، رقم زدن یک نمایش به یاد ماندنی برابر آرژانتین، فینالیست همان جام بود.

اما شاید، برای جاه طلبی های بزرگتر، کی روش به دنبال راه های جدیدی رفته است. ایران در یک گروه بسیار سخت، به یک صعود تاریخی فکر می کند. صعودی که کی روش، علنا در مصاحبه هایش به آن اشاره کرده. و بازی های دوستانه اخیر تیم ملی حکایت از یک تغییر فلسفه جالب دارد.

در بازی دوستانه آخر برابر ترکیه، تیم ملی مالکیت توپ 56 درصدی ثبت کرده و بازیکنان در مجموع 549 پاس رد و بدل کرده اند. دقت پاس بازیکنان بسیار بالا رفته و از مرز 80 درصد عبور کرده است. در همین راستا، تیم ملی بیشتر از گذشته شوت زد و با شوت های بیشتری هم مواجه شد. باز بازی کردن و حملات بیشتر، ریتم کلی بازی را شبیه بازی های بین المللی کرد و تیم ملی را در فاز دفاعی آسیب پذیر ساخت.

کی روش به جای عقب نشینی، خط دفاعش را بالاتر آورده و به دنبال کنترل بیشتر توپ و میدان است. سیستم تیم به یک 3-3-4 کلاسیک تبدیل شده و بازیکنانی مانند کریم انصاری فرد، وحید امیری، اشکان دژاگه و مسعود شجاعی در یکی از پست های خط هافبک 3 نفره بازی می کنند. حضور بیشتر بازیکنان تهاجمی در لیست تیم ملی و خط خوردن نفراتی مانند جلال حسینی و وریا غفوری، شاید در راستای همین ماجراجویی جدید باشد.

بعید است در دیدار برابر اسپانیا، هویت اصلی تیم کی روش تغییر کند. تلاش برای گرفتن مالکیت توپ از اسپانیایی ها، کار بی فایده ای خواهد بود. سناریو این بازی احتمالا همانند بازی 4 سال پیش برابر آرژانتین شکل خواهد گرفت. کلید صعود به دور بعد، در دو دیدار حیاتی برابر مراکش و پرتغال نهفته است و احتمالا کی روش تمرکز خودش در بازی های تدارکاتی اخیر را روی این دو بازی سرنوشت ساز گذاشته است.

به نظر فرمانِ اصلی کی روش برای دیدار مراکش، حمله بیشتر و کنترل بازی خواهد بود. این به نوعی یک موقعیت " یا حالا، یا هیچ وقت " برای تیم ملی است. با توجه به غیبت سعید عزت اللهی در بازی اول برابر مراکش، می توانیم انتظار یک خط هافبک نسبتا تهاجمی تر را داشته باشیم. خط هافبکی که نقشی کلیدی برای اجرای فرمان اصلی کی روش خواهد داشت.

پرتغال هم خود در یورو با ارائه فوتبالی واکنش گرا و دفاعی به قهرمانی رسید و ممکن است ایران این شانس را پیدا کند تا برابر کشور کی روش هم بتواند توپ را بیشتر بچرخاند. به عنوان بازی آخر گروه، کی روش انگیزه های زیادی برای این نبرد جذاب خواهد داشت و یک ایرانِ نسبتا تهاجمی، ممکن است قهرمان اروپا را غافلگیر کند.

میراث کی روش با دو صعود متوالی به جام جهانی در فوتبال ایران تثبیت شده. اما صعود از یک گروه بسیار سخت با یک ماجراجویی ناگهانی می تواند او را به یک چهره تاریخی در کشورمان تبدیل کند. شاید راهِ تاریخی شدن در نهایت، از حمله های بیشتر بگذرد ...