مرتضی تبریزی در فصلی که به پایان رسید نقش متفاوتی در ذوب‌آهن بر عهده داشت. او که در سال‌های گذشته تنها به عنوان مهاجم هدف در ترکیب تیمش قرار می‌گرفت در لیگ هفدهم وظایف متفاوت‌تری نسبت به گذشته به او سپرده شد. تبریزی در بیشتر بازی‌ها به عنوان وینگر و مهاجم کناری در ترکیب سبزپوشان اصفهان قرار گرفت ولی با وجود دور شدن از دروازه حریفان و حضور پررنگ‌تر در کارهای دفاعی آمار گلزنی‌اش نه تنها کاهش پیدا نکرد بلکه رشد چشمگیری هم داشت و با 13 گل علاوه بر اینکه بهترین گلزن تیمش شد در رده‌بندی برترین گلزنان لیگ هم پس از علی علیپور رتبه دوم را از آن خود کرد. تبریزی در ساختن گل هم یکی از بهترین‌های تیمش بوده به طوری که با 5 پاس گل به همراه محمدرضا حسینی و ربیع عطایا جز بهترین پاسورهای ذوب‌آهن محسوب می‌شود.  

 بر اساس آمار متریکا تبریزی با میانگین 2.5 شوت در هر 90 دقیقه پس از کی‌روش استنلی بهترین شوت‌زن ذوب‌آهن بوده و با میانگین 1.2 شوت در چارچوب برترین بازیکن تیمش در تهدید مستقیم دروازه حریفان به حساب می‌آید. آماری که برای او نرخ تبدیل شوت به گل 20 درصدی را به همراه داشته. تبریزی با وجود قد بلند، قدرت دریبلینگ خوبی هم دارد و در هر بازی به طور میانگین 1.1 دریبل موفق از خود به ثبت رسانده. ویژگی که به او این توانایی را می‌دهد که در نبردهای یک در مقابل یک ، حریف مستقیمش را از پیش رو بردارد. مجموع این عملکردها موجب شد او شش بار برترین بازیکن زمین انتخاب شود تا با میانگین نمره 7.19 از متریکا در تیم منتخب فصل قرار بگیرد.

در این بین مهمترین نکته منفی در کارنامه این فصل تبریزی بی‌ثباتی در عملکردش است. به طوری که او در یک بازی به خوبی از موقعیت‌هایش بهره می‌برد و در بازی دیگر موقعیت‌های زیادی را از دست می‌داد. مسئله‌ای که باعث شد عملکرد کاملا سینوسی در گلزنی داشته باشد. تبریزی در هفته ششم برای اولین بار در این فصل پایش به گلزنی باز شد و 4 بار دروازه استقلال خوزستان را باز کرد. سپس در 11 بازی بعدی تنها 3 بار موفق به گلزنی شد. او اگر ثبات بیشتری در بازی‌اش پیدا کند بدون شک می‌تواند کارلوس کی‌روش را برای دعوت به تیم ملی متقاعد کند.