تراکتورسازی در هفته بیست و ششم لیگ برتر با سه گل مغلوب ذوب آهن شد تا انتقادها از نمایش این تیم اوج بگیرد. علاوه بر ضعف درون دروازه (خوردن ۳گل باوجود دادن حداقل موقعیت گلزنی)، ضعف مزمن دیگر تراکتوریها (حیف و میل کردن فرصت های گلزنی) هم در این بازی مثل بیشتر بازی های فصل جاری بلای جان این تیم شد. شاگردان ساغلام در بازی با ذوب آهن باوجود مالکیت توپ ۶۰ درصدی و ردوبدل کردن ۴۶۳ پاس، حتی یک شوت در چارچوب هم نداشتند تا عملا چیرگی شان در جریان بازی، دستاوردی برای آنها نداشته باشد.

خط حمله ای در حد بدترین های لیگ
تراکتورسازی در ۲۶ بازی خود تاکنون موفق به زدن ۲۵ گل شده و صاحب دهمین خط حمله لیگ هفدهم است؛ میانگین کمتر از یک گل در هر بازی. اوضاع وقتی بدتر می شود که روی ۱۱ بازی این تیم در نیم فصل دوم تمرکز کنیم. آنها تنها در 5 بازی از این ۱۱ بازی موفق به باز کردن دروازه تیم های حریف شده اند و ۶ بازی را بدون اینکه گلی بزنند به پایان رسانده اند. آن هم در روزهایی که به گواه آمار کیفیت بازی این تیم به سطح بهترین های لیگ نزدیک شده است. این ناتوانی بزرگ در خط حمله باعث شده عملا اثرات تغییر در شکل بازی این تیم چندان به چشم نیاید و رسیدن تراکتور به ساحل اطمینان به تعویق بیفتد.

راندمان مهاجمان:‌ تقریبا هیچ!
ضعف گلزنی در تراکتورسازی البته سیستماتیک و مربوط به بحث های تاکتیکی و خلق موقعیت نیست. به نظر می رسد ضعف در کیفیت فنی مهاجمان مهمترین عامل مشکل فعلی این تیم است. تراکتورسازی در زمینه خلق موقعیت ششمین تیم لیگ برتر است (۱۲ شوت در هر بازی-متریکا) اما در زمینه گلزنی، تیم دهم لیگ است! نرخ تبدیل ضربات تراکتوری ها به گل ۷.۳٪ است که این تیم را در جایگاه نازل سیزدهم قرار می دهد. فقط تیم های سپاهان، سیاه جامگان و استقلال خوزستان مهاجمانی بی دقت تر از تراکتورسازی در این فصل داشته اند. طبق آمار متریکا، نرخ بهره وری مهاجمان تراکتورسازی از موقعیت های گلزنی بسیار پایین است و این موضوع را می توانیم مهمترین دلیل ضعف این تیم در باز کردن دروازه حریفان بدانیم. فرزاد حاتمی (6.1%)، محمدرضا آزادی (5.9%)، ارسلان مطهری (0.0%) و محمد ابراهیمی (0.0%) و کرپیچ (0.0%)، پنج مهاجم تیم تراکتورسازی هستند و اعداد داخل پرانتز نیز نرخ بهره وری آنها از موقعیت های گلی است که در بازی های این به دست آورده اند. این پنج عدد را می توانیم شاه کلید معضل بی پاسخ و بی پایان گلزنی تیم تراکتورسازی بدانیم. لازم نیست این ۵ مهاجم را با علی علیپور (نرخ بهره وری ۲۲٪) و مامه تیام (۳۳٪) مقایسه کنیم. کافی است بدانیم جابر انصاری و علی قربانی دو مهاجم تیم استقلال تهران که در مقاطع مختلف این فصل مورد انتقاد در زمینه گلزنی بوده اند به ترتیب نرخ بهره وری 13% و 10% را از موقیعت های گل به دست آمده داشته اند.

معضل مشابه در آسیا:‌ بهترین نمایش، ناکام ترین نماینده
تراکتورسازی در لیگ قهرمانان آسیا هم شرایطی مشابه با لیگ برتر را تجربه کرده است. این تیم هم به لحاظ درصد مالیکت توپ و هم به لحاظ تعداد پاس و موقعیت سازی بهترین شرایط را در بین نمایندگان کشورمان داشته ولی در حال حاضر کمترین شانس را برای صعود دارد. کیفیت ضربات آخر ثبت شده برای مهاجمان تراکتورسازی در حدی پایین است که این تیم را نه تنها در بین تیم های ایرانی بلکه در بین تمامی تیم های لیگ قهرمانان آسیا به ضعیف ترین تیم در امر نرخ بهره وری مهاجمانش تبدیل کرده است؛ تنها تیمی که با ۵۰ شوت اول خود در رقابت های این فصل موفق به باز کردن دروازه حریفان نشد!

فرصت تابستانی؛ آنچه بود، آنچه باید باشد
از آنچه گفته شد مشخص است جوخه تبریز دست کم در خط آتش خود، نیاز به ترمیم دارد. تیمی که در فصول گذشته با داشتن مهاجمهانی چون مهدی سید صالحی، کریم انصاری فرد و لوسیانو ادینیو بهره بالایی از حملات خود می برد و نتایج درخوری کسب می کرد. در مقایسه با مهاجمان گل نزن فعلی جالب است بدانیم ادینیو در فصل گذشته باوجود بازی نکردن در پست تخصصی، نرخ بهره وری 12.8% را از خود بر جای گذاشت. تابستان نقل و انتقالاتی پیش رو جایی است که تراکتورسازان باید سراغ مهاجمانی گلزن با نرخ بهره وری استاندارد بروند تا ضمن برطرف ضعف بزرگ خود در این فصل، دوباره نتایج تیم بزرگ تبریز به کیفیت نمایش این تیم نزدیک شود.