متریکا؛ مرجع آماری و فنی فوتبال ایران – جواد نکونام پس از تجربه موفق با نساجی حالا چالش جدیدی را در لیگ نوزدهم پیش رو دارد. او باید روی نیمکت تیمی بنشیند که تمام ابزارهای لازم برای پیاده‌سازی تفکراتش را در اختیارش قرار می‌دهد. اما نکونام چه چیزی به فولاد فعلی می‌تواند اضافه کند؟ و تا چه حد توانایی تزریق جاه‌طلبی‌هایش را به یکی از حرفه‌ای‌ترین باشگاه‌های ایران دارد؟
برای پاسخ به این پرسش باید به بررسی تفکرات او در زمان حضورش روی نیمکت نساجی بپردازیم. نکونام در شمال تیمی بر پایه فوتبال واکنش‌گرا ساخته که علاقه چندانی به نگهداری توپ نداشته و با واگذاری توپ به حریف سعی می‌کرده با نفرات زیاد فضا را از تیم مقابل بگیرد. تفکراتی که در نساجی تا حدودی کارآمد بود. به طوری که آمارها نشان می‌دهد آنها با میانگین 3.3 شوت متحمل شده در چارچوب، یکی از موفق‌ترین تیم‌های نیم فصل اول در فرصت ندادن به حریفان بودند. علاوه بر این، ویژگی مهم و بارز دیگر نساجی مدل نکونام موفقیت در نبردها (52.3 %) بوده که در بیشتر بازی‌ها تیم پیروز در درگیری‌ها و نبردهای تن به تن محسوب می‌شد. از طرف دیگر در فاز هجومی هم به اصل غافلگیری و انتقال سریع توپ به مهره‌های هجومی اتکا داشت. هر چند بر خلاف فاز دفاعی در این بخش کارنامه موفقی به ثبت نرسانده و با میانگین 2.5 شوت در چارچوب جز ضعیف‌ترین تیم‌ها در تهدید دروازه حریفان محسوب می‌شد.
با توجه به مسیری که نکونام تا به حال در مربیگری طی کرده و شیوه مورد علاقه‌اش انتظار می‌رود او در جنوب هم تیمی بر پایه همین تفکرات بسازد. با این تفاوت که در فولاد با توجه به امکانات و بودجه خوبی که در اختیار دارد، می‌تواند به بسط و گسترش ایده‌های تاکتیکی‌اش بپردازد. در واقع مهمترین چالش نکونام در فولاد ساختن تیمی است که بتواند به همان اندازه که در کارهای تدافعی قدرتمند ظاهر می‌شود در بخش هجومی هم راهکارها و قابلیت‌های بیشتری برای ضربه زدن به حریف داشته باشد. چالش مهمی که اگر با موفقیت همراه باشد فولاد مدل نکونام یکی از گزینه‌های جدی برای کسب سهیمه لیگ قهرمانان آسیا در فصل جدید خواهد بود.