گل مرتضی تبریزی به العین، اولین و تنها گل آسیایی این فصل استقلال بود که در جریان بازی و با شوت یک مهره‌ی هجومی زده شد.
پیش از شروع مرحله گروهی هم پیدا بود که استقلال برای تملک توپ در برابر غول‌های غرب آسیا کاری سختی دارد. در 4 بازی، استقلال زیر 50 درصد مالک توپ بود و در دو بازی هم به حوالی 55 درصد نزدیک شد.
پس، طبیعی بود که این تیم با یک استراتژی مناسب و درست، -چه در دوران شفر و چه با فرهاد مجیدی- تلاش کند از راه‌ دیگری به دروازه حریفان برسد. چگونه؟ با استفاده از ضربات ایستگاهی و شروع مجدد.
 استراتژی‌ای که شانس گلزنی را از محدوده‌ی مهاجمان تیم به تقریبا همه‌ی بازیکنان افزایش می‌دهد؛ و نیازی هم به مالکیت بالا ندارد. اگرچه در نهایت هم این استراتژی راه به جایی نبرد و حذف زودهنگام، نتیجه‌ی نهایی استقلال بود.
استقلال در 6 بازی ۶ مرتبه دروازه حریفان‌اش را باز کرد که به جز همین گل آخر تبریزی، همه‌ی گل‌ها از روی ضربات ایستگاهی زده شد.
استقلال برای این کار مهره‌های مناسبی هم در اختیار داشت. چه پاتوسی، ستاره‌ی ماه‌های اخیر این تیم، که روی 5 گل از 6 گل اثر مستقیم داشت و به جز پاس گل‌اش به تبریزی، 4 گل دیگر را هم از روی کرنر و ضربات ایستگاهی ساخت. چه مهره‌های تاثیرگذار در ضربات شروع مجدد، مثل منتظری و دانشگر، مدافعان مرکزی، و فرشید باقری و چشمی و علی کریمی، هافبک‌های دفاعی که هر کدام یک بار دروازه حریفان استقلال را باز کردند.